W myśl art. 154 § 1 Kodeksu pracy do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do urlopu i wymiar urlopu, wlicza się okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w zatrudnieniu oraz sposób ustania stosunku pracy. Przepisy Kodeksu pracy nie regulują kwestii zaliczania okresów zatrudnienia odbytych poza granicami kraju do stażu pracy w Polsce. Jednakże odpowiednie unormowania w tym zakresie zawiera art. 86 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. 2008 r. nr 69, poz. 415 ze zm.). Zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 tej ustawy, udokumentowane okresy zatrudnienia, przebyte za granicą u pracodawcy zagranicznego, są zaliczane do okresów pracy w Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie uprawnień pracowniczych. Co oznacza, że obecnie do celów uprawnień pracowniczych należy zaliczać wszystkie udokumentowane okresy pracy za granicą, niezależnie od obywatelstwa pracownika i niezależnie od tego, w jakim państwie pracował i czy były opłacane składki na Fundusz Pracy.

Co istotne, przepisy prawa pracy nie precyzują na podstawie jakich dokumentów pracodawca powinien zaliczyć zagraniczny staż pracy pracownika. Wobec braku odpowiednich regulacji zastosowanie znajdzie rozporządzenie MPiPS z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz.U. 1996, Nr 62, poz. 286 ze zm.). § 1 ust. 1 pkt. ww. rozporządzenia dopuszcza możliwość potwierdzenia okresów zatrudnienia różnego rodzaju dokumentami, nie tylko za pomocą świadectwa pracy. W związku z czym, przyjąć należy, iż mogą to być wszelkie dokumenty, które uprawdopodobniają zatrudnienie w określonym czasie u pracodawcy zagranicznego.

Nie jest również wymagane, aby tego rodzaju dokumenty zostały przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego, choć oczywiście działanie takie jest jak najbardziej dopuszczalne.

Radca Prawny Tomasz Jarczyk